Parowiroza u psów (CPV): przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie

Parowiroza, znana również jako wirusowa enteritis psów, to poważna i często śmiertelna choroba zakaźna wywołana przez wirusa CPV (Canine Parvovirus). Choroba ta dotyka przede wszystkim szczeniąt, jednakże może wystąpić również u dorosłych psów. Poniższy artykuł omawia przyczyny, objawy, sposoby diagnozowania oraz leczenie tej groźnej choroby.

Przyczyny parowirozy u psów

Parowiroza wywoływana jest przez wirusa Canine Parvovirus, który jest niezwykle odporny na działanie czynników zewnętrznych, takich jak wysoka temperatura, detergenty czy niska wilgotność. Wirus może przetrwać w środowisku przez wiele miesięcy, co znacznie utrudnia eliminację zagrożenia.

Do zarażenia dochodzi najczęściej przez kontakt z:

• Kałem zarażonego psa,
• Zanieczyszczonymi przedmiotami (np. miskami, zabawkami, legowiskami),
• Bezpośredni kontakt z nosicielem wirusa.

Szczenięta w wieku od 6 tygodni do 6 miesięcy są najbardziej podatne na infekcję, szczególnie te, które nie zostały zaszczepione lub mają osłabiony układ odpornościowy.

Objawy parowirozy

Parowiroza objawia się gwałtownie i wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Do najczęstszych objawów należą:

• Wymioty i biegunka – często krwista, o bardzo intensywnym zapachu.
• Osłabienie – pies staje się apatyczny, niechętny do jedzenia i picia.
• Gorączka lub hipotermia – w początkowej fazie choroby temperatura ciała psa może wzrosnąć, ale z czasem spada poniżej normy.
• Odwodnienie – wynikające z intensywnych wymiotów i biegunki.
• Ból brzucha – zwierzę może wykazywać objawy dyskomfortu podczas dotykania brzucha.
• Objawy mogą pojawić się w ciągu 3-7 dni od zarażenia.

Diagnoza

Diagnoza parowirozy opiera się na:

• Wywiadzie z opiekunem psa,
• Objawach klinicznych,
• Testy diagnostyczne do wykonania w domu
• Badaniach laboratoryjnych, takich jak szybkie testy antygenowe na obecność wirusa CPV w kałcie,
• Pełnej morfologii krwi, która może wykazać leukopenię (niską liczbę białych krwinek).

Wczesne wykrycie choroby jest kluczowe dla powodzenia leczenia.

Leczenie parowirozy

Nie ma specyficznego leku na wirusa CPV, dlatego leczenie skupia się na:

• Rehydratacji – podawanie płynów dożylnie lub podskórnie w celu uzupełnienia utraconych elektrolitów.
• Antybiotykoterapii – aby zapobiec wtórnym zakażeniom bakteryjnym.
• Leczeniu objawowym – stosowanie leków przeciwwymiotnych i przeciwbólowych.
• Wspomaganiu odporności – podawanie preparatów immunostymulujących.

W przypadkach ciężkich konieczna może być hospitalizacja psa.

Co zabija parwowirozę?

Parwowirus jest niezwykle odporny, jednak istnieje kilka środków, które skutecznie eliminują wirusa z otoczenia. Należą do nich:

• Podchloryn sodu (np. wybielacze) – rozcieńczony w stosunku 1:30 skutecznie niszczy wirusa.
• Parowe czyszczenie – wysoka temperatura może unieszkodliwić wirusa na powierzchniach.
• Specjalistyczne środki dezynfekujące – przeznaczone do zwalczania wirusów w środowisku.
• Regularna dezynfekcja otoczenia psa i przedmiotów codziennego użytku jest kluczowa w ograniczaniu ryzyka rozprzestrzeniania się choroby.

Rokowania

Rokowania w przypadku parowirozy zależą od wieku psa, stanu jego zdrowia oraz szybkości podjęcia leczenia. Szczenięta oraz psy z osłabionym układem odpornościowym mają niższe szanse na przeżycie. Przy odpowiedniej i szybciej interwencji weterynaryjnej, szanse na wyzdrowienie wynoszą od 50% do 90%. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie oraz intensywna terapia.

Dieta podczas choroby

Podczas i po przebytym epizodzie parowirozy dieta psa powinna być lekkostrawna i wspierać regenerację układu pokarmowego. Zaleca się:

• Karmę weterynaryjną przeznaczoną dla psów z problemami trawiennymi,
• Gotowane mięso drobiowe (np. kurczak, indyk) oraz biały ryż,
• Buliony na bazie warzyw – lekkie i odżywcze.

Wprowadzanie jedzenia powinno być stopniowe, zaczynając od małych porcji, aby uniknąć nadmiernego obciążenia układu trawiennego. Warto również stosować preparaty wspomagające odbudowę mikroflory jelitowej, takie jak probiotyki.

Co zrobić po uzyskaniu wyniku?

Jeśli test (domowy lub przeprowadzony u lekarza weterynarii) wskazuje na obecność przeciwciał, skonsultuj się z lekarzem weterynarii w celu dalszej oceny stanu zdrowia kota. W przypadku aktywnego zakażenia konieczne może być wdrożenie leczenia farmakologicznego oraz ścisła kontrola zdrowia zwierzęcia.
Domowe testy diagnostyczne to szybki i wygodny sposób na wstępną ocenę zdrowia kota, ale zawsze warto potwierdzić ich wyniki u lekarza weterynarii, aby podjąć właściwe kroki terapeutyczne lub profilaktyczne.

Profilaktyka

Najskuteczniejszym sposobem ochrony przed parowirozą jest szczepienie. Szczenięta powinny otrzymać pierwszą dawkę szczepionki w wieku 6-8 tygodni, z kolejnymi dawkami w odstępach 3-4 tygodniowych, aż do ukończenia 16. tygodnia życia.

Dodatkowo warto:

• Dbać o higienę otoczenia psa,
• Unikać kontaktu szczenięcia z nieznanymi psami przed zakończeniem cyklu szczepień,
• Regularnie odkażać miejsca, w których przebywa pies.

Podsumowanie

Parowiroza to choroba, która może mieć dramatyczny przebieg, szczególnie u szczeniąt. Właściciele powinni być świadomi ryzyka, jakie niesie ta infekcja, oraz znaczenia profilaktyki w postaci szczepień. W przypadku zaobserwowania niepokojących objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem weterynarii. Wczesna interwencja to klucz do uratowania życia czworonoga.