Nosówka psów (CDV) – przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

Nosówka psów, wywoływana przez wirus nosówki (Canine Distemper Virus, CDV), jest jedną z najpoważniejszych i najbardziej zakaźnych chorób wirusowych atakujących psy. Wysoka śmiertelność wśród zakażonych zwierząt, szczególnie młodych, podkreśla wagę profilaktyki i wczesnego rozpoznania choroby.

Przyczyny zakażenia

Nosówkę powoduje wirus CDV, należący do rodziny Paramyxoviridae, który jest blisko spokrewniony z wirusem odry ludzkiej. Zakażenie następuje drogą kropelkową, poprzez kontakt z wydzielinami zakażonego psa, takimi jak ślina, łzy, mocz, kał czy wydzielina z nosa. Wirus może być również przenoszony przez przedmioty, z którymi zakażone zwierzę miało kontakt, takie jak miski, zabawki czy legowiska.

Wirus CDV jest szczególnie niebezpieczny dla szczeniąt oraz psów nieszczepionych, ale może również zagrażać dorosłym psom o osłabionym układzie odpornościowym.

Objawy kliniczne

Objawy nosówki zależą od stopnia zaawansowania choroby oraz narządów, które zostały zaatakowane przez wirusa. Choroba może przebiegać w kilku postaciach: oddechowej, pokarmowej, skórnej, nerwowej lub mieszanej.

Do najczęstszych objawów nosówki należą:

• gorączka (często dwufazowa),
• wypływ surowiczy lub ropny z nosa i oczu,
• kaszel, duszność, zapalenie płuc,
• biegunka, wymioty, utrata apetytu,
• zmiany skórne, takie jak pęcherzyki lub wykwity na brzuchu,
• drżenia mięśni, niezborność ruchowa, drgawki, które wskazują na zajęcie układu nerwowego.

W zaawansowanych przypadkach dochodzi do uszkodzenia układu nerwowego, co objawia się paraliżami, zaburzeniami równowagi i zmianami zachowania. Nosówka może prowadzić do trwałych uszkodzeń, takich jak "nosówkowe zęby" (hipoplazja szkliwa) czy drżenie mięśniowe, które utrzymują się nawet po wyleczeniu choroby.

Diagnostyka

Rozpoznanie nosówki opiera się na wywiadzie, objawach klinicznych oraz badaniach laboratoryjnych. W praktyce weterynaryjnej stosuje się szybkie testy diagnostyczne, które wykrywają obecność antygenów wirusa w próbkach wydzielin psa. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie badań serologicznych (np. wykrycie przeciwciał) lub molekularnych (PCR), aby potwierdzić obecność materiału genetycznego wirusa.

Leczenie

Nie ma specyficznego leku przeciwwirusowego zwalczającego CDV, dlatego leczenie nosówki ma charakter objawowy i wspomagający. Główne cele terapii to:

• stabilizacja stanu zwierzęcia,
• zapobieganie wtórnym zakażeniom bakteryjnym poprzez stosowanie antybiotyków,
• nawadnianie organizmu (doustne lub dożylne) w przypadku odwodnienia,
• stosowanie leków przeciwbólowych, przeciwwymiotnych i przeciwgorączkowych.

W przypadku zajęcia układu nerwowego konieczna jest intensywna opieka weterynaryjna, często obejmująca hospitalizację. Rokowanie w takich przypadkach jest ostrożne, ponieważ zajęcie układu nerwowego znacząco obniża szanse na całkowite wyleczenie.

Profilaktyka

Najskuteczniejszą metodą zapobiegania nosówce jest regularne szczepienie psów. Szczepionka przeciwko CDV jest standardowym elementem programów szczepień i zazwyczaj podawana w serii dawek w pierwszych miesiącach życia psa, a następnie powtarzana co kilka lat.

Dodatkowe środki profilaktyczne obejmują:

• unikanie kontaktu szczeniąt z nieznanymi lub nieszczepionymi psami,
• dbanie o higienę i dezynfekcję miejsc przebywania psa,
• kontrolę zdrowia i regularne wizyty u weterynarza.

Podsumowanie

Nosówka psów (CDV) to poważna choroba wirusowa, która może prowadzić do śmierci lub trwałych uszkodzeń zdrowia u psów. Wczesne rozpoznanie, intensywna opieka oraz właściwe leczenie objawowe mogą poprawić rokowanie. Kluczowym elementem zapobiegania chorobie są regularne szczepienia oraz unikanie sytuacji zwiększających ryzyko zakażenia. Opiekunowie psów powinni zwracać uwagę na wszelkie niepokojące objawy i niezwłocznie konsultować je z weterynarzem, aby zapewnić swoim pupilom zdrowie i bezpieczeństwo.